"Misschien"
Ik krijg een warm gevoel als ik Ray weer zie. Hij zit in z’n eentje aan een tafel, heel duidelijk op mij te wachten. Hij begroet me uitgebreider dan normaal, ik kan merken dat hij blij is om me weer te zien.
Ray wil eigenlijk zo snel mogelijk zijn vrienden gedag zeggen en vertrekken, maar ik ben nog wel in voor een drankje. Ik drink één wijntje en daarna pakken we de auto naar Ray’s huis.
Ik voel die avond dat de band tussen Ray en mij is versterkt. Elkaar even niet zien heeft er bij mij voor gezorgd dat ik er achter ben gekomen dat ik andere mannen echt niet meer zie staan.
Ik denk alleen maar aan hem.
Ray zegt het niet, maar laat wel blijken dat hij mij ook heeft gemist.
Hij heeft een hoop te vertellen, zowel privé als op zijn werk zijn er veel dingen aan de hand. Ik vind het heel fijn dat hij deze dingen allemaal met mij deelt en ik een luisterend oor voor hem kan zijn.
De volgende ochtend brengt Ray me einde van de middag terug naar huis en niet lang daarna merk ik dat ik alweer zin heb om hem weer te zien.
“Zo, ik lig in bed” appt Ray ‘s om elf uur avonds. Hij had een etentje en nodigde me uit om ook te komen, maar ik was te moe en slaap al.
Ik vind het heel fijn om de volgende ochtend te zien dat hij me heeft geappt toen hij in bed lag.
“Haha, ik lag een half uur eerder en was weg zodra m’n hoofd m’n kussen raakte” antwoord ik. “Leuke avond gehad?”
Ray antwoord dat het gezellig was en daarmee is het gesprek weer voorbij.
“Hoe was je dag?” vraag ik die avond. Ik ‘haat’ die vraag normaal gesproken als iemand die aan mij stelt op een dating app, maar als je iemand langer kent is het anders.
En omdat ik weet dat er wat dingen spelen momenteel probeer ik wat extra interesse te tonen.
“Ja kut’, krijg ik terug. “Alleen maar stress.” Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren, hoe ik hem het beste kan steunen.
“Hmm, Ik snap t. Maar het gaat beter worden!” Is het beste wat ik kan bedenken. Via de app met Ray communiceren is voor mij ook lastig.
Ray leest het maar antwoord niet. Shit, was dit dom? Ik weet dat hij niet graag over gevoelens praat.
“En als je afleiding nodig hebt weet je me ook te vinden hè ;)” besluit ik er achteraan te sturen, dat maakt het misschien wat luchtiger.
“Hahahaha” is zijn reactie.
“Hahah wat?!” zeg ik terug. Ik voel me ongemakkelijk. “Nu thuis lekker slapen morgen half 8 komen de bouwvakkers weer.”
Ray gaat er niet meer op in, dus ik ook maar niet. “Doe je goed ik ga ook zo. Slaap lekker. X”
“Ik ga liggen en de pizza die ik heb gegeten komt naar boven, blegh” zegt Ray. Er is geen touw vast te knopen aan dit gesprek. “Ohjee, Te veel gegeten?” ik weet niet wat ik anders moet zeggen.
Ik krijg geen reactie meer. Twee dagen later heb ik nog steeds niets meer gehoord van Ray. Dat baart me zorgen. Vanaf een paar dagen voordat ik terug kwam naar Amsterdam hadden we elke dag contact.
Pas drie dagen later om 7 uur ‘s avonds krijg ik reactie “Nee.”
“Haha, hallo.” Zeg ik.
“Wat doe je?” Ohnee, daar is de standaard vraag van Ray weer, ik dacht dat we daar vanaf waren.
“Ik ben nog aan het werk, jij?” Ik heb niet zo heel veel zin om Ray te zien op de een of andere manier. Ik heb het gevoel dat er wat afstand is.
“Ik ook, saai.” Reageert Ray.
“Heel saai” zeg ik. “Hoe gaat het met de verbouwing?” Ik probeer toch maar het gesprek voort te zetten.
“Traag.” Is het enige wat ik terug krijg. Oke, ik heb het geprobeerd, maar dit lijkt niet te werken.
“O, jammer.” Zeg ik. “Tja, zo gaat dat.” Antwoordt Ray. “Jaa, helaas.” Zeg ik weer. Dit gesprek slaat echt nergens op.
“Nou, ik ga slapen. Bij jou morgen ws weer vroeg de bouwvakkers op de stoep, succes!” stuur ik. Daarna hoor ik niets meer.
De volgende avond is het vrijdag en Ray vraagt weer wat ik aan het doen ben. “Er komen zo twee vriendinnen eten en een borreltje doen. Daarna misschien de kroeg in.”
Ray is al in de kroeg en vraagt of we komen joinen. We wilde naar een kroeg vlakbij waar hij is, dus we zouden wel eerst langs hem kunnen gaan. Mijn vriendinnen stemmen in.
Tussen mij en Ray is het die avond weer als vanouds. Mijn vriendinnen gaan halverwege de avond ergens anders heen, maar ik besluit te blijven.
Als we bij Ray thuis zijn en nog een laatste drankje drinken zegt Ray: “Er is iets anders aan je. Je bent verliefd op me hè, ik merk het.”
Ik sta even met mijn mond vol tanden. Wat moet ik doen, toegeven? M’n hart bonst in m’n keel.
Ik kijk hem verbaasd en ondeugend aan. “Misschien” zeg ik. Ik hoop dat Ray er daarna over ophoudt.
Ray moet lachen. “Haha, jaa, je bent verliefd op me. Dat is niet erg hoor, dat kan je gewoon zeggen.” Ik geef ‘m speels een kus. “Kom we gaan slapen, ik ben moe”, zeg ik ontwijkend. Als hij het toch al weet, hoef ik het niet meer per se toe te geven, toch?
De volgende dag geeft Ray een surprise party voor een vriend van hem. Hij moet daarvoor inkopen doen en ballonnen halen en vraagt of ik mee ga.
Het is een hele leuke dag, het voelt een beetje alsof we een stel zijn als we samen door de winkels lopen.
Ondanks dat ik het geen echte date kan noemen, is het wel weer eens iets anders dan samen feesten, en het bevalt me heel goed!
Benieuwd of een echte date tussen mij en Ray er van gaat komen? Je leest het in de volgende blog! Volg UpToDates op Facebook of Instagram om op de hoogte te blijven en meld je hier aan als testgebruiker van mijn datingapp!