Buitengesloten

Lieve lezers, gezien de situatie wil ik jullie graag laten weten dat mijn blogs (gelukkig) een aantal weken achterlopen. Ik heb datingapps de afgelopen periode niet meer gebruikt omdat ik niet alleen wil chatten maar iemand snel wil zien, en dat kan nu niet. Voorlopig kan ik nog even vooruit en jullie voorzien van mijn date ervaringen, maar het is afhankelijk van de ontwikkelingen voor hoe lang nog. De meeste singles hebben trouwens in deze tijd juist meer behoefte aan online contact, dus ik heb wat alternatieven bedacht. Laat je mij weten wat je daar van vindt? Dan kan ik er voor zorgen dat de UpToDates app nog beter wordt!

Het is maandagmiddag en Sam vraagt wat ik aan het doen ben. Ik antwoord dat ik een blog aan het schrijven ben over mijn date ervaringen. Sam antwoordt dat hij het graag wilt lezen. Ondanks dat mijn blogs in het Nederlands zijn kom ik er niet onderuit de link te sturen. Of het in mijn voordeel werkt weet ik niet, maar ik heb niets te verbergen dus als hij het graag wilt lezen vind ik het prima. De enige bij wie ik twijfel of ik wil dat ie het leest is Koen. De eerste twee blogs gaan over hem en hij is de enige van wie ik het nog steeds jammer vind dat we elkaar niet meer zien. Maar Koen en ik volgen elkaar niet op social media, dus ik denk dat de kans klein is dat hij iets heeft gelezen. Ik moet de laatste tijd trouwens vaak aan hem denken. Misschien ga ik hem binnenkort weer eens appen, of niet? Ik twijfel..

“Your blog is enlightening” zegt Sam. Ik hoop maar dat hij dat positief bedoelt. “It’s good to know what’s going on in a girls mind. I don’t know much about Dutch girls.” Ik vraag hem of hij zoveel verschil merkt tussen Nederlandse en niet Nederlandse vrouwen. Hij zegt van wel. Hij is vooral erg verrast door het feit dat ik het positief vond dat Maarten mij niet vroeg hoe het met me ging. In Amerika is dat “Hey how are you doing?” gebeuren natuurlijk zo normaal, dus dat kan ik me ook wel voorstellen. Ik leg hem uit waarom ik dat zo saai en oninteressant vind. “I do ask ‘how is your day going’ mostly” zegt Sam schuldbewust. In het Engels kan ik die vraag nog wel aan, maar als iemand die ik niet ken mij “Hoi hoe is je dag” stuurt krijg ik echt de kriebels. Het is gewoon niet spontaan ofzo. Sam zegt dat hij niet kan wachten totdat hij mijn volgende blog over hem kan lezen. “I will read it like I did the rest, without bias.” Nou dat is mooi, want ik ga me niet inhouden voor je hoor Sam! Haha.

Rond half 7 die avond belt Sam me, hij vraagt of ik langs kom, wat leuk! Ik heb alleen nog niet gegeten dus op één voorwaarde, dat hij eten in huis heeft. Als ik voor de deur sta lijkt de knop waarmee Sam de deur open kan doen niet te werken. Of hij drukt hem te kort in, of ik ben incapabel en ik moet trekken in plaats van duwen, dat kan ook. Na drie pogingen lukt het nog steeds niet dus komt Sam naar beneden om open te doen. Als we bijna boven zijn slaakt hij een kreet. “Omg noo, I’ve just locked us outside!” Sam is naar beneden gelopen zonder sleutels en de deur is dichtgevallen. Oh wat erg dit, daar staan we dan. Ik kan alleen maar keihard lachen, terwijl ik eigenlijk moet plassen én hele erge honger heb, dus zo grappig is het niet, maar wat moet je anders? Sam is ten einde raad, zijn telefoon ligt ook binnen dus hij kan ook de huisbaas niet bellen, shit, dit is bestwel kut.

We lopen naar zijn berging om te kijken of we daar iets kunnen vinden om de deur mee open te krijgen. Er staat een messenset (vraag me niet wat die daar doet) dus proberen we een aantal messen. Helaas zonder resultaat. Daarna proberen we het met behulp van YouTube en mijn toch al verlopen OV chipkaart, maar helaas, ook zonder resultaat. Sam belt intussen aan bij de buurman. Die heeft geen sleutel maar wel dezelfde huisbaas dus die belt hij. Thank god heeft een vriend van de huisbaas een reserve sleutel en is hij thuis. Hij woont 10 minuten fietsen verderop dus ik vraag het adres zodat ik de reserve sleutel kan gaan halen. Ik voel me natuurlijk toch een beetje schuldig, als ik de deur gewoon open had gekregen was dit allemaal niet gebeurd. Als ik op de fiets spring begint het te miezeren, getver, ik trap stevig door in de hoop dat het bij gemiezer blijft. Ik kan het adres niet vinden, google maps stuurt me steeds een andere kant op. Het gemiezer gaat over in keiharde regen en ik kom na 20 minuten zoeken helemaal doorweekt aan bij het doorgegeven adres. Wat een ramp dit. Als ik weer aankom bij Sam’s huis voelt hij zich op zijn beurt schuldig om het feit dat ik de sleutel ben gaan halen en nu zeiknat ben, and not in a good way..

Het enige wat ik wil is naar de wc, m’n natte kleren uit, wijn drinken en eten. Pas nadat alle vier die dingen, in die volgorde, gedaan zijn ben ik weer vrolijk. Ik heb een joggingbroek en badjas van Sam gekregen om aan te trekken. Hij blijkt een goede kok te zijn. De rijst met groente en garnalen die ik voorgeschoteld krijg schuif ik in no time dankbaar naar binnen. Daarna verplaatsen we van de eettafel naar de bank om een serie te kijken en de rest van de wijn te drinken. Ik zie er ontzettend tegenop om weer 40 minuten naar huis te fietsen. Het regent ook nog steeds. Alsof hij mijn gedachten kan lezen, oppert Sam dat ik wel mag blijven slapen, yes. We zijn allebei doodop door dit avontuur dus vallen snel in slaap.

Ik weet nog goed dat ik door Bart geghost werd nadat ik hem voor de derde keer had gezien en toen was blijven slapen, dus ik ben benieuwd of me dat bij Sam ook gaat gebeuren. Ik merk dat ik wat sceptischer ben geworden door de ervaring met Bart. Ik ga op voorhand al nergens meer van uit. Misschien zonde, want het beïnvloed mogelijk ook mijn eigen gedrag, maar zo word ik in ieder geval minder snel teleurgesteld.

Of ik Sam nog zie of spreek nadat ik bij hem ben blijven slapen lees je volgende week. Meld je aan voor de nieuwsbrief of volg UpToDates op social media om op de hoogte te blijven.