Als Koen maandag vraagt hoe mijn dag was biecht ik maar eerlijk op dat ik een blog over hem geplaatst heb, dan is het maar uit de lucht. “Ik zag het ja, ik heb de eerdere blogs ook gelezen.” Mijn hart bonkt in mijn keel. Het doet me veel meer dan wanneer Sam het las. Wat ik over hem schreef was ook persoonlijk, maar lag veel minder gevoelig dan mijn uitingen over Koen. Maar waar ben ik eigenlijk bang voor? Dat hij na het lezen ervan me opeens niet meer wilt spreken? Dat lijkt me sterk. En bovendien, dit is een deel van mij nu, en als hij dat deel niet waardeert, waardeert hij mij niet, dus dan weet ik eigenlijk genoeg. Naar mijn weten staat er ook niets in wat hij niet al wist, maar wellicht dat ik mijn gevoel wat explicieter onder woorden heb gebracht. “Ik vind het moeilijk om te lezen dat ik je zoveel pijn heb gedaan destijds.” Dat vind ik op mijn beurt dan weer moeilijk om te lezen. Het laatste wat ik wil is hem in een onprettige positie brengen, of hem een schuldgevoel geven. “Ik vind het wel goed hoe je schrijft, het komt precies zo over als hoe je echt bent.” Dat vind ik een mooi compliment. Ik bedank hem en zeg dat het niet mijn bedoeling is om hem er een onprettig gevoel mee te geven. “Dat weet ik, maar toch doet het me pijn. Ik wil zoiets iemand helemaal niet aan doen.” Het is voor mij een manier geweest om het van me af te schrijven, niet om iedereen te laten weten wat hij mij allemaal ‘aan heeft gedaan’, maar ik snap het wel van zijn kant. “Nouja het geeft ook niet, wilde het alleen even zeggen. Ook omdat het ondanks de afloop toen wel een hele leuke tijd was.” En daar heeft hij volkomen gelijk in, het was een ontzettend leuke tijd, en daarom vond ik het extra jammer dat dat voorbij was. Waarschijnlijk berichtte ik hem ook omdat ik hoop(te) dat weer terug te krijgen. Helaas gooit de coronacrisis nogal roet in het eten, en mijn blogs over hem ook.. “Het had misschien toch beter geweest als je het niet had gelezen, want ik was hier al een beetje bang voor” zeg ik eerlijk. Hij antwoordt daarop dat hij inderdaad al in een andere blog gelezen had dat ik het moeilijk zou vinden als hij de eerste twee blogs zou lezen. Ik snap dan heel goed dat dat juist zijn nieuwsgierigheid heeft gewekt. “Desondanks zijn ze goed geschreven.” Thanks again Koen.

De volgende dag krijgen we, net als de rest van Nederland, te horen dat de maatregelen in verband met het coronavirus verlengt worden tot eind april. Pfoe, dan kan ik hem nóg langer niet zien, ik weet niet of ik dat trek nog hoor. We hebben het over de leuke café’s en restaurants waar we graag heen willen zodra deze weer open gaan. Ik krijg er daardoor nog meer zin in. Vooral met hem. De rest van de week appen we weer zoals we dat de afgelopen weken al doen, maar een voorstel van zijn kant om weer te videobellen blijft uit. Nu is dat natuurlijk ook anders dan een echte date, en we spreken elkaar veel, maar toch zou ik het wel leuk vinden om dat er in te houden. Maar aan de andere kant is het ook weer niet zo erg, we moeten toch wachten tot we elkaar weer kunnen zien om weer leuke dingen te kunnen doen om te weten hoe het écht is om weer als vanouds te daten.

Op zaterdag stuur ik hem opnieuw een foto van hoe ik met mijn blote, inmiddels gebruinde onderbenen in de brandende zon op mijn dakterras zit. Ik heb een lelijke oude zomerbroek aan, zwart met kleine witte stipjes, die veel weg heeft van een pyjamabroek. “Lekker hoor, maar wat is dat voor een broek haha.” Koen vindt de broek duidelijk niet mooi, ik ook niet, ik draag m puur uit praktische overweging, omdat ik deze stof goed op kan rollen. Ik vind het wel grappig dat Koen dat zo goed laat blijken. Hij deed dat tijdens onze eerdere date periode ook al eens met een riem. Toen ik thuiskwam heb ik die riem (die ik al sinds de middelbare school had, dus het werd ook wel eens tijd) afgedaan en weggegooid. “Mocht je die broek een keer aan hebben als ik je zie dan zal ik er voor zorgen dat die heel snel uitgaat!” Ik moet lachen. “Nou dan trek ik hem de eerst volgende keer aan!” Ik vind het leuk dat we praten over elkaar zien en dat het op een flirterige manier is, maar ik wil ook graag weten wanneer dat dan is. “Gaat dat binnenkort nog gebeuren?” Ik merk dat ik het steeds makkelijker vind om het gewoon te vragen, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. “Nou ik wil als we elkaar weer zien graag iets leuks doen, dus ik denk dat dat voorlopig niet mogelijk is..” Ik snap wel wat hij bedoelt. Als we nu af willen spreken moet het bij een van ons thuis of ergens buiten zijn, wat eigenlijk niet ‘mag’ maar ook minder geschikt is voor een ‘tweede’ eerste date. Ik vraag hem of zijn boot al in het water ligt. “Nee nog niet, ik hoop volgend weekend. Als die weer in het water ligt kunnen we wel een keer gaan varen.” Nou dat klinkt veelbelovend. Ik heb nog wel even geduld.

Gelukkig heb ik voldoende afleiding door met mijn dating app bezig te zijn. Hier kun je je vanaf nu voor aanmelden, dus laat hieronder je email adres achter om hem te downloaden!

Hoe lang ik mijn geduld om Koen niet te zien nog in bedwang kan houden lees je volgende week. Volgt UpToDates op Facebook of Instagram om op de hoogte te blijven!