Corona
Ik twijfel of Ray geen spijt heeft van mij uitnodigen voor de verjaardag waar hij naar toe gaat. Waarschijnlijk door mijn eigen onzekerheid, maar soms voel je zulke dingen aan.
Als ik ga, komen we ook niet tegelijk aan, dus dat is extra ongemakkelijk. Ik ken de jarige wel, maar ben niet door diegene zelf uitgenodigd, maar door Ray.
Ik besluit uiteindelijk om wel te gaan, maar niet te vroeg.
Als ik aankom is de jarige enthousiast, maar Ray niet zo heel erg lijkt het. Hij zegt me wel gedag maar schenkt verder niet zoveel aandacht aan mij en stelt me niet voor aan anderen.
Hoe leuk ik het vond toen hij me uitnodigde, omdat ik voor me zag dat we dan een soort ‘stel’ zouden zijn, hoe pijnlijk duidelijk wordt het me weer dat we dat alles behalve zijn.
Ik maak gelukkig makkelijk contact dus stap zelf op een paar mensen af en heb het alsnog best gezellig.
Ik twijfel wel even of ik na een uur naar huis ga, maar ik besluit toch te blijven.
Ray praat veel meer met de andere mensen op de verjaardag dan met mij, en er zijn ook vrouwen die met hem te lijken flirten.
Als ik zijn richting op kijk wenkt hij me, ik loop er heen en hij pakt m’n hand en knijpt er zacht in terwijl hij me een knipoog geeft.
Op dat moment voel ik meteen weer een soort ontspannen gevoel over m’n lichaam heen vallen, het is alsof hij me gerust stelt.
Als de verjaardag is afgelopen ga ik met Ray samen de deur uit en tijdens het aandoen van onze jassen komt er een vrouw naar me toe. “Ga je met hem mee?!” vraagt ze alsof ze het bijna niet gelooft. “Ja” zegt ik. “Hoezo?”
Het is een van de vrouwen die met Ray aan het flirten was, maar waarvan ik 100% zeker weet dat hij niet op haar zou vallen. Ze zegt dat Ray niet het type man is die ze met mij zou verwachten, dat ik toch wel beter kan krijgen.
Aan de ene kant voel ik me goed, omdat zij overduidelijk ook graag met Ray mee naar huis was gegaan, en ze dit dus misschien zegt omdat ze jaloers is, maar aan de andere kant weet ik dat ze gelijk heeft.
“Haha, maak je over mij maar geen zorgen hoor, ik weet wat ik doe!” Zeg ik, en dan loop ik weg.
Ray en ik gaan ouderwets shoarma eten samen en we zijn we net twee verliefde pubers. Ik vind het heel leuk.
Die nacht slaap ik dus weer bij Ray, voor de tweede keer op rij, dat is nog niet vaker gebeurd.
De dag erna voelt heel vertrouwd en later die avond krijg ik weer de vraag van Ray wat ik aan het doen ben, dus ik zou hem dan voor de derde dag op rij zien. Maar hoe aanlokkelijk dat ook is blijf ik thuis.
Twee dagen later zou ik zou hem wel weer willen zien dus ik stel het voor, maar Ray moet even rust pakken zegt hij.
Ik merk dat ik dat jammer vindt, en dat het weer bevestigd dat we elkaar alleen zien wanneer het hem uitkomt.
En dat is een dag later, maar dan ben ik bij een vriendin. “Jullie kunnen ook hier eten?” Dat aanbod sla ik af, maar na het eten is de aantrekkingskracht te groot en ga ik alsnog naar Ray toe.
Later die week ga ik eten met de vriendin die mij aan Ray geïntroduceerd heeft. Ze is super enthausiast over het feit dat we elkaar nog steeds zien, en zij denkt dat het zeker wel wat zou kunnen worden.
Mede door haar mening heb ik de dag erna heel veel zin om Ray te zien. Ik app hem smiddags al om te vragen wat zijn plannen zijn.
Eigenlijk komt het niet goed uit, omdat er om 9 uur ‘s ochtends weer bouwvakkers komen, maar ik druk mijn zin door. “Schat je brengt mijn hele programma in de war”
Nou Ray, weet je ook eens hoe dat voelt. Ik ben stiekem wel trots dat ik nu een keer mijn zin krijg.
Twee dagen later begin ik me ziek te voelen, heel slap en moe. Ray zegt dat ik maar even rustig aan moet doen en verder reageert hij er niet op.
De dag erna doe ik een zelftest en die is negatief, maar ik voel me met het uur slechter dus maak toch ook een afspraak bij de GGD.
Die uitslag is positief. Ik weet niet bij welke variant we inmiddels zijn, maar ik heb het behoorlijk zwaar te pakken.
Twee dagen later stuur ik een screenshot van de positieve uitslag naar Ray. Aangezien hij zelf niet vraagt hoe het met me gaat laat ik het uit mezelf maar weten.
“Haha, Gefeliciteerd” antwoord Ray. “Ja bedankt. Dit verklaart wel waarom ik me zo slecht voelde.”
Ray en ik hebben elkaar vrijdag gezien, de dag dat ik het waarschijnlijk heb opgelopen. “Jij nergens last van?” vraag ik daarom aan hem.
“Ik niet” antwoordt Ray. “Hoe voel je je dan?” vraagt hij daarna.
“Nou sinds dinsdag keelpijn, woensdag echt snotverkouden en gister heb ik gehuild van de pijn in m’n lichaam, echt van top tot teen, alles doet pijn, kon m’n armen niet eens optillen.” En dan houd ik me eigenlijk nog in, want ik voel me vreselijk.
“Oh ja, dat is Corona.” Is de reactie daar op van Ray, en daarna blijft het stil.
“Hoe gaat de verbouwing?” vraag ik om het gesprek maar op gang te houden.
“Goed, ze zijn nu aan het stucen. Ik lag elke dag vroeg in bed, kapot van het meehelpen.”
Dat verklaart deels waarom Ray me niet appte, maar het voelt alsnog alsof hij echt totaal geen interesse in mij heeft. “Ik ook, maar dat is omdat ik niet anders kon.” zeg ik.
“Haha, heb je nu voor het eerst Corona?” Oh er komt toch nog een vraag naar mij, fijn. “Ja. De hoofdpijn is trouwens ook niet te doen.”
“Ja dat duurt 3 dagen.” Ray is duidelijk een expert. “Ik keek gister echt scheel van de pijn dus ik hoop dat ik er snel vanaf ben ja.”
Daarna reageert hij niet meer en voel ik me niet echt gesteund door hem.
“Leef je nog?” vraagt Ray later die avond. Ik was al aan het slapen dus antwoord de volgende ochtend, nadat ik gebeld ben door de GGD, dat ik woensdag weer uit quarantaine mag.
“Lekker uitrusten” antwoordt Ray. Ik merk dat Ray niet reageert zoals ik zou willen, of zou verwachten, door te zeggen dat hij het erg vindt voor me bijvoorbeeld.
Ik voel me inmiddels iets beter, maar was de afgelopen dagen echt heel ziek. Dat Ray niet wat begripvoller appt en vraagt hoe het met me gaat maakt dat ik me nóg slechter voel.
Vrienden sturen allemaal om de zoveel tijd een berichtje, vragen of ze iets voor me kunnen doen, Ray toont in mijn ogen totaal geen empathie.
Dat hij er niet voor me is op het moment dat ik me zo slecht voel en ik het verschil zo duidelijk merk met de mensen die wél om me geven is heel verhelderend. Pijnlijk, maar wel verhelderend.
Ik krijg er een brok in mijn keel van, maar het besef dat Ray écht niet de man is voor mij, komt nu keihard binnen.
Ik wil niet iemand die alleen appt als het hem uitkomt, en alleen als het gezellig en leuk is, ik wil iemand die er ook is als het even slecht gaat.
Hoe ik het ga aanpakken weet ik nog niet, maar ik moet het Ray vertellen, als ik weer beter ben.
De volgende dag appt hij weer zo kortaf, dat ik het appen voorlopig echt opgeef.
“Hee, hoe gaat ie?” krijg ik die avond. Mijn hart maakt meteen weer een sprongetje, want Ray toont interesse! “Kom je?” stuurt hij er achteraan.
WAT?! Ik kan me niet voorstellen dat Ray dit serieus meent.
“Nee, ik heb corona.”
“Nou en, kom.”
Ik sta echt perplex, en sla mezelf voor me kop dat ik zo blij was met zijn appje.
“Nee, ik moet nog twee dagen binnen blijven.” Niet dat dat nu de enige reden zou zijn, maar zeggen waar het op staat durf ik helaas nog niet.
“Fuck Corona.” zegt Ray.
“Heb je gedronken ofzo?” vraag ik. Dat kan bijna niet anders. Ray geeft toe dat hij heeft gedronken, maar blijft het proberen. Na weer een paar keer nee zeggen besluit ik hem te negeren.
“Hoe voel je je vandaag?” krijg ik na een half uur. Goh, zou hij door hebben wat een gedrag hij vertoont en probeert hij het nu zo?
“Oh, wat lief dat je dat vraagt.” zeg ik sarcastisch.
“Oke, dus jij schat het zo in. Geen connectie.” Wat hij precies bedoelt weet ik niet, maar ik voel inderdaad totaal geen connectie nee.
“Wil je nou komen of niet?” Aargh, wat begrijpt Ray niet?! “Hoe lang ga je hier nog mee door?” Vraag ik. En daarna lijkt Ray het te hebben opgegeven.
De volgende avond stuurt Ray dat hij een enorme kater heeft en biedt hij zijn excuses aan. Fijn dat hij dat doet, ik denk dat als hij het gesprek terugleest hij zich zijn ogen uit zijn kop schaamt. Dat hoop ik tenminste.
En dat blijkt ook wel, want ik hoor 5 dagen lang niets van hem. Ik voel me inmiddels weer goed, mag alweer de deur uit, en wil naar Ray toe om te praten.
Ik app hem en we spreken om 19 uur af bij hem thuis.
Benieuwd hoe het gesprek gaat? Volg UpToDates op Facebook of Instagram om op de hoogte te blijven van de nieuwe blog en meld je hier aan als testgebruiker van mijn datingapp!